定武兰亭十三跋
dìng wǔ lán tíng shí sān bá
lán
tíng
tiē
dìng
shí
wáng
zài
rén
jiān
zhě
yǒu
shù
yǒu
jiǎn
zēng
zhī
shì
wéi
zhì
bǎo
rán
nán
biàn
yòu
yǒu
wèi
sǔn
zhě
wèi
sǔn
běn
yóu
nán
de
gài
sǔn
zhě
zhǎng
lǎo
sòng
běi
xíng
xié
suí
zhì
nán
xún
běi
chū
jiàn
shì
yīn
cóng
xié
dōu
lái
guī
jié
zhòng
hàn
yuán
zhì
sān
nián
jiǔ
yuè
zhōu
zhōng
míng
chún
péng
tiān
tāi
rén
èr
lán
tíng
tiē
dāng
sòng
wèi
nán
shí
shì
rén
rén
yǒu
zhī
shí
wáng
jiāng
zuǒ
hào
shì
zhě
wǎng
wǎng
jiā
shí
shù
shí
bǎi
běn
ér
zhēn
yàn
shǐ
nán
bié
wáng
shùn
yóu
yán
zhī
zhū
gōng
jīng
shí
zhī
yóu
zhě
zhǐ
féi
shòu
nóng
xiān
zhī
jiān
fēn
háo
shuǎng
zhū
huì
wēng
lán
tíng
wèi
sòng
gài
xiào
zhī
rán
chuán
duō
shí
wèi
dìng
jiǎ
juǎn
nǎi
zhì
jiā
běn
chán
sǔn
féi
shòu
zhōng
wáng
qìng
suǒ
cáng
zhào
zi
běn
shí
běn
zhōng
zhì
bǎo
zhì
sān
nián
jiǔ
yuè
shí
liù
zhōu
bǎo
yìng
zhòng
zi
áng
sān
lán
tíng
chéng
shì
jiān
běn
wáng
shǎo
ér
shí
zhēn
zhě
gài
nán
rén
shí
ér
cáng
zhī
bǎo
zhū
shí
qīng
zhōu
zhōng
shēng
hǒu
zhōng
bǐng
fēi
děi
juǎn
shí
shí
zhǎn
wán
jiě
gài
shù
shí
shū
juàn
suǒ
de
wèi
shǎo
niàn
廿
èr
zhōu
běi
rén
shù
xíng
zhuān
xīn
ér
xué
zhī
biàn
便
míng
shì
kuàng
lán
tíng
shì
yòu
jūn
shū
xué
zhī
huàn
guò
rén
qǐng
wén
zhōng
běi
chán
zhǔ
sēng
yǒu
dìng
lán
tíng
shì
shī
huì
yán
zhào
shī
suǒ
cáng
cóng
jiè
guān
dàn
shèng
zhī
dōng
píng
xián
xiào
niàn
廿
sān
jiāng
guò
liáng
zhōu
liù
xué
shū
zài
wán
wèi
rén
tiè
zhī
yòng
zhī
nǎi
wèi
yǒu
yòu
jūn
shū
lán
tíng
shì
tuì
退
yīn
shì
ér
yòng
zhī
zhì
suǒ
shén
zuó
wǎn
宿
pèi
xiàn
niàn
廿
liù
zǎo
fàn
shū
yòng
wèi
shàng
ér
jié
yòng
gōng
gài
jié
yīn
shí
xiāng
chuán
yòng
qiān
yòu
jūn
shì
biàn
xióng
xiù
zhī
chū
tiān
rán
jīn
wéi
shī
liáng
jiān
rén
jié
fēi
ér
jùn
yòu
cún
rén
rán
zhōng
shī
niàn
廿
zhōu
nán
dài
zhá
niàn
廿
jiǔ
zhì
zhōu
zhōu
jǐng
yuǎn
xīn
chú
xíng
tái
jiān
chá
shǐ
dōu
xià
lái
zhuó
jiǔ
驿
tíng
rén
zhǐ
qiú
shū
jǐng
yuǎn
zhě
shèn
zhòng
ér
shū
zhě
bèn
shū
dāng
dēng
zhōu
jiě
lǎn
nǎi
xiū
shì
wǎn
zhì
zhōu
běi
sān
shí
zhòng
zhǎn
juǎn
yīn
jiǔ
dōng
shī
yún
tiān
xià
rén
xué
shuí
xué
lán
tíng
zhě
rán
huáng
tài
shǐ
yún
shì
rén
dàn
xué
lán
tíng
miàn
huàn
fán
jīn
dān
fēi
xué
shū
zhě
zhī
shí
yuè
shí
fán
shí
suī
shí
ér
běn
zhé
tóng
gài
zhǐ
yǒu
hòu
báo
zào
shī
湿
yǒu
nóng
dàn
yòng
yǒu
qīng
zhòng
ér
zhī
féi
shòu
míng
àn
suí
zhī
lán
tíng
nán
biàn
rán
zhēn
zhī
shū
zhě
jiàn
biàn
便
dāng
liǎo
rán
zhèng
zài
féi
shòu
míng
àn
zhī
jiān
shí
yuè
èr
guò
ān
shān
běi
shòu
寿
zhāng
shū
shí
yòu
jūn
rén
pǐn
shèn
gāo
shū
shén
pǐn
xiǎo
xiù
zhī
zi
cháo
xué
zhí
kuā
néng
báo
sān
zhōu
bēi
dài
fàng
zhá
shū
shí
èr
běi
xíng
sān
shí
èr
qiū
dōng
zhī
jiān
ér
duō
nán
fēng
chuán
chuāng
qíng
nuǎn
shí
duì
lán
tíng
xìn
shū
shí
sān
lán
tíng
bǐng
shě
tiē
jué
xiāng
译文
简析
元代著名书法家赵孟頫的传世名作《定武兰亭十三跋》作于至大三年(公元1310年),受当时还是太子的仁宗之邀,赵孟頫结束了在杭州十年的江浙儒学提举之任,取道运河北上大都。离开杭州时,赵孟頫的好友吴森决定陪他同行。吴森是嘉兴的大藏家,他随身携带了一本家藏的《定武兰亭》(五字损本)。九月五日,当船行到湖州南浔的时候,赶来送别的僧人独孤长老(名正吾,号东屏)也带了一本《定武兰亭》(五字不损本),并将它送给了赵孟頫。在船从杭州到大都(今北京)的34天的行程中,赵孟頫写了著名的《定武兰亭十三跋》,也称《兰亭十三跋》。 后来由于一场大火,这篇《兰亭十三跋》被烧的面目全非,仅留下些许残片,现存于日本。从残留下来的片段我们可以看到,赵子昂的这篇行书《兰亭十三跋》的用笔仍然是他的一贯书风,下笔果断有力,行笔方圆兼施,而收笔又含蓄内敛,给人一种飘逸潇洒的美感。不光是书法美,赵子昂在这篇《兰亭十三跋》中的相关论点同样精彩。著名的“用笔千古不易,而结字亦需用功”,成为了后世学书者努力方向的指南。在那段一个多月的行程中,周边一片宁静,唯有这欧阳询临摹的《定武兰亭》相伴,日日品读,沉迷其中,才有了这段流传千年的学书经典论述。不光是赞叹,赵子昂还品读出了些许的无奈。正所谓“世人尽学兰亭面,欲脱凡骨无金丹。”,大家都在追随王羲之的用笔,可是最后只是得到了肤浅的表面,真正想要脱胎换骨,却发现世上根本找不到改头换面的良药。其中的失落和有力,也许只有迷恋书法的人才有体会吧。
注释

作者简介

赵孟頫[zhào mèng fǔ]

元湖州人,字子昂,号松雪道人。宋宗室。幼聪敏,为文操笔立就。以父荫为真州司户参军,宋亡,家居。世祖征入朝,授兵部郎中,迁集贤直学士。帝欲使与闻中书政事,固辞。每见,必语及治道,多所裨益。累拜翰林学士承旨。卒谥文敏。诗文清邃奇逸,书法兼工篆、隶、行草,自成一家。绘画亦善山水、竹石、人物、鞍马、花鸟。有《松雪斋文集》。