奉谢杨山居宣慰寄遗茧纸
fèng xiè yáng shān jū xuān wèi jì yí jiǎn zhǐ
míng
gōng
wǎng
zhēn
kāi
jiān
shuāng
xuě
fēi
chūn
jiǎ
tiān
sūn
zhī
shàn
téng
shī
báo
hǎi
tái
guāng
yuán
shì
cáng
qīn
xiàng
shǒu
qiū
fēng
shì
guǎn
yán
jiǔ
huāng
fēi
lái
duǒ
yún
liè
yàn
jīn
shàng
suǒ
cāng
làng
fén
xiāng
zài
fēng
guǒ
hái
zuò
fān
tài
dào
táng
zhāo
líng
jìn
bào
zhēn
tián
yuè
shì
dài
shàng
lián
xiān
dài
shí
lóng
hàn
bāng
guó
cán
sāo
jǐn
shū
zhēng
chún
jié
céng
yuán
běn
gōng
jiǎn
shì
yīng
shèng
yáng
kuò
dài
bái
suì
ěr
hùn
chǐ
yòng
nián
luàn
míng
xīng
làn
yuè
jiào
sāng
bái
dāng
xiě
bǎo
zhēn
zhí
shàng
jiē
gǎn
qīng
diǎn
lìng
rén
què
jiān
译文
简析
注释

作者简介

王逢[wáng féng]

元明间常州府江阴人,字原吉。元至正中,作《河清颂》,台臣荐之,称疾辞。避乱于淞之青龙江,再迁上海乌泥泾,筑草堂以居,自号最闲园丁。辞张士诚征辟,而为之划策,使降元以拒朱氏。明洪武十五年以文学录用,有司敦迫上道,坚卧不起。自称席帽山人。诗多怀古伤今,于张氏之亡,颇多感慨。有《梧溪诗集》七卷,记载元、明之际人才国事,多史家所未备。