笠翁对韵 · 上卷 · 九佳
lì wēng duì yùn · shàng juǎn · jiǔ jiā
mén
duì
duì
jiē
zhī
duì
gēn
gāi
dòu
duì
huī
zhǔ
fèng
duì
luán
chāi
dēng
chǔ
xiù
qín
huái
zi
fàn
duì
chà
shí
dǐng
lóng
tóu
suō
yín
zhēng
yàn
chì
pái
bǎi
nián
shī
yán
qìng
wàn
fēng
yún
zhuàng
huái
怀
biàn
míng
lún
zāi
bēi
yóu
jìng
dòu
shēng
yǒu
gāo
chái
guān
duì
duì
xié
hǎi
jiǎo
duì
tiān
rén
duì
liù
shì
duì
sān
jiē
chén
dòu
duī
mái
jiǎo
jiǎo
duì
ái
ái
xián
xiāng
dōng
liáng
péng
xiǎo
zhāi
mèng
shān
chuān
shū
yuè
jué
zhěn
biān
fēng
yuè
xié
sān
jìng
xiāo
shū
péng
gāo
fēng
liǔ
liù
cháo
huá
guì
láng
jiā
zhǒng
sān
huái
qín
duì
jiǎn
qiǎo
duì
guāi
shuǐ
xiè
duì
shān
zhāi
bīng
táo
duì
xuě
ǒu
lòu
jiàn
duì
gèng
pái
hán
cuì
xiù
guì
jīn
chāi
kāng
kǎi
duì
huī
xié
zhú
jìng
fēng
shēng
lài
huā
yuè
yǐng
shāi
xié
náng
jiā
yùn
suí
shí
zhù
chú
chén
hān
dào
chù
mái
jiāng
hǎi
zōng
yún
làng
fēng
tāo
jīng
mèng
xiāng
guān
wàn
yān
luán
yún
shù
qiè
guī
huái
怀
duì
guì
duì
kǎi
shuǐ
duì
shān
qún
duì
xiù
duì
yáo
jiē
fēng
mèi
yuè
yíng
huái
怀
duì
láng
chái
róng
táng
shàng
zhàng
yáng
kǎn
shuǐ
zhōng
zhāi
běi
miàn
hóng
gōng
shí
jiè
dōng
xún
dài
zhì
dìng
fán
chái
jǐn
lǎn
chūn
jiāng
héng
dòng
xiāo
tōng
luò
huá
dēng
yuè
zān
duò
cuì
biàn
xiāng
jiē
译文
简析
注释
斗鸡:古时鸡与鸡相搏斗的一种游戏。唐王勃有《斗鸡檄》。挥麈:挥动拂尘。晋代人常挥麈清谈。子犯:春秋时晋臣。《左传.僖二十二年》载,晋重耳乞食于野人,野人与之块,公子怒,欲鞭之,子犯曰:“天赐也。”夫差:春秋时吴国国君。季路:孔子门人。《论语.子路》:子曰:“野哉由也。”高柴:孔子门人。遇卫难不径不窦(既不走小路,又不走孔道,不知变通)。《论语.先进》:子曰:“柴也愚。” 携囊:见前李贺系囊贮诗之注释。 荷锄:晋刘伶,好酒。尝荷锄自随曰:“醉死便可埋我。” 马融:西汉马融堂前教授生徒,后设绛纱帐,置女乐。羊侃:南朝梁羊侃,好奢侈,结舟为斋,亭馆皆备,日事游宴。黉宫:古代学校名。拾芥:捡取地上的草芥。比喻取之极易。《汉书.夏侯胜传》:“胜每讲授,常谓诸生曰:‘士病不明经术。经术苟明,其取青紫,如俯拾地芥耳。’”岱畤:岱,泰山。畤,古代祭天地五帝之处。燔柴:烧柴,祭天之礼。《礼.祭法》:“燔柴于泰坛,祭天地。”

作者简介

李渔[lǐ yú]

李渔,初名仙侣,后改名渔,字谪凡,号笠翁。汉族,浙江金华兰溪夏李村人。明末清初文学家、戏剧家、戏剧理论家、美学家。自幼聪颖,素有才子之誉,世称“李十郎”,曾家设戏班,至各地演出,从而积累了丰富的戏曲创作、演出经验,提出了较为完善的戏剧理论体系,被后世誉为“中国戏剧理论始祖”、“世界喜剧大师”、“东方莎士比亚”,是休闲文化的倡导者、文化产业的先行者,被列入世界文化名人之一。